Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Σκέψεις για τους αγώνες της γενιάς μας




Αποτελεί κοινός τόπος, και δεν χρειάζεται να αναφερθώ εκτενώς στις δυσκολίες που περνάει κάθε ελληνική οικογένεια, για να ανταπεξέλθει στα οικονομικά βάρη της εποχής. Αυτό όμως που με απασχολεί περισσότερο ως νέο άνθρωπο, είναι το γεγονός ότι πολλοί νέοι έχουν σταματήσει να ονειρεύονται και να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο. Αυτή κατά την άποψη μου είναι η μεγάλη παγίδα που πέφτουν αρκετοί από μας σήμερα. 

Πριν μια εβδομάδα ήταν η γιορτή του Πολυτεχνείου και αναπόφευκτα οι σκέψεις μου γύριζαν γύρω από το χθες και το σήμερα των αγώνων που πρέπει να δίνει κάθε γενιά. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήταν μία ιδιαίτερα ηρωική πράξη την οποία καλώς κάνουμε και τιμούμε κάθε χρόνο. Επίσης, καλώς κάνουμε και υπενθυμίζουμε τις θυσίες ανθρώπων που έγιναν στον βωμό της Δημοκρατίας και της ελευθερίας, και καλώς υπενθυμίζουμε κάποιες διαχρονικές αξίες που βελτιώνουν την ζωή μας και τα δικαιώματά μας. Και εκεί ακριβώς τελειώνουν οι φόροι τιμής. Αυτό είναι το σημείο που θα σταματούσε ένα πραγματικά προοδευτικό κίνημα ή ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος, αν ήθελε να είναι κοινωνικά ευσυνείδητος, σωστός και υπεύθυνος. 

Οτιδήποτε πέρα από αυτό, ξεφεύγει από την ανάδειξη της ιστορικής σημασίας των γεγονότων του Πολυτεχνείου και εισέρχεται στη μικρότητα πολιτικών και ιδεολογικών σκοπιμοτήτων. Καθώς δεν πρέπει να μας διαφεύγει από την μνήμη ότι κάποιοι πολιτικοί χώροι και συγκεκριμένοι άνθρωποι που συμμετείχαν σε αυτήν εξέγερση έχτισαν πολιτικές, καλλιτεχνικές και δημοσιογραφικές καριέρες, βασιζόμενοι στο «Πολυτεχνείο» τις επόμενες δεκαετίες.
Μία καθαρή και απαλλαγμένη από ιδεοληψίες και στερεότυπα ματιά πάνω στα μηνύματα αυτής της γενιάς, θα μας έδειχνε ότι οι νέοι ήταν πάντα πρωτοπόροι στους αγώνες για ελευθερία και βελτίωση των όρων διαβίωσης. 

Ποιός λοιπόν ο ρόλος των νέων σήμερα? Ποιοι πρέπει να είναι οι αγώνες τους? Για τι αξίζει να μάχονται να αλλάξει?
Σε μία εποχή που όλοι αντιλαμβάνονται ότι έχει φτάσει στο τέλος της, η λεγόμενη μεταπολίτευση, που διήρκεσε από το Πολυτεχνείο μέχρι σήμερα, φαντάζει ως αδήριτη ανάγκη μία αλλαγή σελίδας στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας. Αυτό όμως που αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για να αλλάξουν όλα τα παραπάνω είναι η αλλαγή νοοτροπίας. Οι νέοι οφείλουν να δώσουν πρώτοι τον αγώνα για την αλλαγή του τρόπου που αντιμετωπίζουμε την πολιτική. Η απαξίωσή της αποτελεί ίσως το πιο επικίνδυνο σημάδι των καιρών μας.
 
 Ως νέος αιρετός εκπρόσωπος της τοπικής αυτοδιοίκησης, αντιλαμβάνομαι σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη να μετέχουν στα κοινά νέοι άφθαρτοι άνθρωποι, που έχουν όμως φρέσκιες ιδέες, απαλλαγμένες από τις ιδεοληψίες και τις παρωχημένες αντιλήψεις που μας άφησε ως κληροδότημα η προηγούμενη γενιά. Οι νέοι πρέπει να παλέψουμε γι αυτά που μας ενώνουν κι όχι γι αυτά που μας χωρίζουν.

Το αγαθό της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπό μας, που δοκιμάζεται από την κρίση που διέρχεται η χώρα μας, αποτελεί ύψιστη συλλογική μάχη που οφείλει να δώσει η γενιά μας.     
Ο εθελοντισμός με την μορφή ανιδιοτελούς προσφοράς στους συνανθρώπους μας, είναι σίγουρα μία τέτοια έκφραση συλλογικότητας. Αν κάτι έχουμε να διδαχθούμε από αυτή την πρωτοφανή κρίση, είναι ότι δεν μπορούμε να βασιζόμαστε μόνο στο κράτος. Χρειάζεται η συνένωση των δυνάμεων όλων μας, για να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή πλεύσης, στον τρόπο που σκεφτόμαστε, στον τρόπο που ενεργούμε. 

Η δημιουργικότητα και η καινοτομία θεωρούνται τα κατεξοχήν χαρακτηριστικά γνωρίσματα των νέων ανθρώπων, πολύ δε σήμερα, που η εξοικείωσή τους με την τεχνολογία, θεωρείται ένα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματά τους σε σύγκριση με τους παλαιότερους. Αν θέλουμε λοιπόν να αλλάξουμε τον κόσμο, ας ξεκινήσουμε αλλάζοντας τον εαυτό μας. Είμαστε νέοι και οφείλουμε να δείξουμε εμπράκτως ότι μπορούμε να είμαστε πρωτοπόροι και καινοτόμοι με ό,τι και αν καταπιαστούμε.

Είναι ώρα να πάψουμε να μεμψιμοιρούμε και να πάρουμε την ζωή και την μοίρα στα χέρια μας.

Είναι ώρα να αλλάξουμε το μέλλον μας, για να μη μας θυμούνται ως η γενιά της κρίσης, αλλά ως η γενιά που άλλαξε για πάντα την ελληνική κοινωνία!

(Από την ομιλία μου στην εκδήλωση "Τα προβλήματα των νέων στο προσκήνιο".)




Χάρης Θεοχαρούδης, Σοφία Τουντούρη (Δημοσιογράφος), Μίλτος Σαρηγιαννίδης (Λέκτορας Νομικής Α.Π.Θ.)