Πολύ λόγος γίνεται τελευταία στα μέσα ενημέρωσης για το
αν πρέπει να γιορτάζεται η 25η Μαρτίου με παρελάσεις και λαμπρές
τελετές, τη στιγμή που η χώρα και το έθνος δοκιμάζονται από τη πρωτοφανή αυτήν
κρίση.
Αν πρέπει οι νέοι της πατρίδας μας να τιμούνε με αυτόν τον
τρόπο τους προγόνους τους, όταν σήμερα βλέπουνε τους γονείς τους να
δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα στην καθημερινότητά τους.
Η απάντηση που έχω να δώσω ως νέος αυτής της γενιάς είναι
ΝΑΙ, πρέπει να εορτάζεται !
Η σημερινή εποχή, μάλιστα, χρειάζεται περισσότερο να
ενθυμείται τα μεγάλα κατορθώματα του Ιερού Λόχου, του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη,
της Μπουμπουλίνας και του Παπαφλέσσα περισσότερο ίσως από άλλες γενιές.
Το παράδειγμα που εν μία νυκτί ένα τσούρμο ρακένδυτων
ραγιάδων στην άκρη της βαλκανικής χερσονήσου, μεταμορφώθηκε σε ολόλαμπρους
ήρωες που γίνανε μύθος και εμπνεύσανε ολόκληρη την Ευρώπη, οφείλει και πρέπει
να γιορτάζεται συνειδητοποιημένα από όλους.
Κι αυτό, επειδή οι επέτειοι υπάρχουν για να θυμόμαστε
ξεχωριστά γεγονότα, που με τις καλές και τις κακές στιγμές τους, πρέπει να
αποτελούνε φάρο στην ιστορική εξέλιξη ενός έθνους και όχι μια αγγαρεία ή ένα
παρωχημένο γεγονός.
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο κατάλληλη στιγμή να
θυμηθούμε τους τρελούς εκείνους Έλληνες, όπως τους αποκαλούσε η συντηρητική
Ευρώπη της Ιεράς Συμμαχίας, που τα έβαλαν με μία αυτοκρατορία που εκτεινόταν σε
τρεις ηπείρους.
Οι μάχες στην
Τριπολιτσά, στα Δερβενάκια και στο Μανιάκι, η πολιορκία του Μεσολογγίου και η
πυρπόληση του τουρκικού στόλου, αναδείξανε απλούς ανθρώπους, σε θαρραλέους
οπλαρχηγούς και ριψοκίνδυνους μπουρλοτιέρηδες, που περάσανε στο Πάνθεον των
ηρώων της ιστορίας.
Ένας ολόκληρος λαός, άνδρες, γυναίκες και παιδιά κινητοποιήθηκαν,
πολέμησαν και θυσιάστηκαν για το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας και της
αυτοδιάθεσης.
Καλό είναι να ενθυμούμαστε επίσης ότι τα Επαναστατικά
συντάγματα αποτέλεσαν τα πλέον φιλελεύθερα και δημοκρατικά της εποχής,
εγείροντας ανησυχίες στη μοναρχική Ευρώπη, όπως επίσης, ότι στην Ελλάδα
εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στη πράξη παγκοσμίως η καθολική ψήφος. Από όλα τα
παραπάνω αντιλαμβανόμαστε το έντονα φιλελεύθερο και δημοκρατικό πνεύμα των
Ελλήνων.
Ως ιστορικός, έχω διδαχθεί ότι η ιστορία είναι ένας
κύκλος. Ότι, δηλαδή, πολλά γεγονότα επαναλαμβάνονται μέσα στη δίνη του χρόνου
σαν ψέμα, σαν αστείο. Γι’ αυτό ακριβώς, πρέπει να την γνωρίζουμε, να μαθαίνουμε
από αυτήν και να την τιμούμε.
Εκτός όμως από τα ηρωικά επιτεύγματα του 21, οφείλουμε να
θυμόμαστε και τα λάθη, τους εγωισμούς και την ιδιοτέλεια που χαρακτήρισε τις
πράξεις, τις αποφάσεις και τις παραλείψεις πολλών ηρώων.
Η ιστορία γράφεται από ανθρώπους, που όπως κι εμείς,
διακατέχονται από πάθη. Έτσι, πολλές φορές, και οι ήρωες της επανάστασης του
21, θέλοντας να επικρατήσει η μια ομάδα της άλλης στο κυνήγι της εξουσίας,
οδηγήθηκαν σε εμφύλιους πολέμους και σε κατασπατάληση των επαναστατικών
δανείων, που παρ’ ολίγον να στοιχήσει την αίσια έκβαση του Αγώνα.
Οι ίδιοι άνθρωποι που μαζί καταφέρανε να αποτινάξουνε το
ζυγό του κατακτητή, είναι αυτοί που στη συνέχεια σκοτώνονταν μεταξύ τους. Με
αποτέλεσμα, τα συντάγματα του Αγώνα να παραμεριστούν από τον Όθωνα και τους
Βαυαρούς και να επικρατήσει η απόλυτη μοναρχία.
Το σκηνικό γνωστό λοιπόν στην πορεία του
ελληνικού έθνους και το βλέπουμε να επαναλαμβάνεται ανά τακτά διαστήματα και
τον 20ο αιώνα. Χάνοντας με μία κίνηση όσα πονέσαμε να κατακτήσουμε
με περίσσιο αίμα και θυσίες.
Μήπως και οι σημερινές μέρες αποτελούν το προοίμιο ενός
νέου διχασμού?
Μήπως συμφέρει σε κάποιους, εντός και εκτός της χώρας μας,
οι Έλληνες να είναι διχασμένοι για να εξυπηρετηθούν τα δικά τους σχέδια?
Το διακύβευμα των ημερών μας, κυρίες και κύριοι, είναι
διαχρονικό και επιτακτικό. Ενότητα και σύμπνοια ή χάραξη διαχωριστικών γραμμών
και ανθρωποφαγία?
Σίγουρα οι μέρες που διανύουμε είναι σκοτεινές.
Σίγουρα δεν μπορούμε όλοι να έχουμε τις ίδιες απόψεις και
ιδεολογίες.
Η ευθύνη όμως κάθε πολίτη ξεχωριστά αυτής της χώρας είναι
να παλεύει και να μάχεται για το συμφέρον ολόκληρου του έθνους και όχι να
στρέφεται εναντίον συμπολιτών του για τον Α ή Β λόγο.
Όσο κι αν αυτό
ακούγεται λογικό, τόσο βλέπουμε στις μέρες μας να στρέφεται μία κοινωνική ομάδα
απέναντι στην άλλη, χάνοντας τον πραγματικό στόχο, που δεν είναι άλλος, από τη
συλλογική διεκδίκηση αιτημάτων από την κεντρική εξουσία.
Χρειαζόμαστε το προσωπικό παράδειγμα, την προσωπική
δέσμευση, τις στάσεις ζωής που δίνουν στις ζωές μας περιεχόμενο. Την ευαισθησία
και τη λογική, την αλληλεγγύη, όχι την εχθρότητα. Ο κοινωνικός φθόνος δεν είναι
ποτέ προοδευτικός.
Για να γίνει όμως αυτό, είναι απαραίτητη πρώτα και μία
ενδοσκόπηση του ίδιου μας του εαυτού, μία κριτική στάση της συμπεριφοράς μας
τόσα χρόνια απέναντι στο κράτος και στο κοινωνικό σύνολο εν γένει.
Λάθη που διαπράξαμε συλλογιζόμενοι το προσωπικό μας
συμφέρον, παρά το κοινό καλό, που εντέλει επέστρεψαν πίσω εκδικητικά.
Οι επέτειοι λοιπόν δεν πρέπει να
είναι απλά μια γιορτή που γίνεται για να γίνεται. Οι εθνικές εορτές και
επέτειοι επιβάλλεται, μέσα από τη θύμηση καλών και κακών στιγμών, να μας θέτουν
νέα διλήμματα και να επαναπροσδιορίζουν την πορεία του Έθνους στη νέα εποχή και
στις νέες προκλήσεις των καιρών.
Εμείς οι Έλληνες ξέρουμε πιο είναι
το πατριωτικό μας καθήκον, ξέρουμε που πρέπει να πάμε και τι να κάνουμε.
Ξέρουμε ότι το Ελευθερία ή Θάνατος δεν ήταν κάτι περιστασιακό, αλλά ένα κάλεσμα
διαρκείας.
Σας ευχαριστώ πολύ, Χρόνια πολλά!
(Από τον πανηγυρικό λόγο μου για την επέτειο της 25ης Μαρτίου 2012 στο Δήμο Αμπελοκήπων-Μενεμένης)
 |
| Πλατεία Επταλόφου 25 Μαρτίου 2012 |
